Dit is het verhaal over de ‘probleem hoeven’ van Wolin. Wolin is de mooie 9 jarige KWPN-merrie van Lotte. In de afgelopen 6 jaar heeft Wolin last gehad van ondergeschoven verzenen en steeds terugkerende blessures van de collateraal banden.

Hoefsmeden en klinieken hebben hun uiterste best gedaan om het paard te helpen met speciaal beslag, medicatie en boxrust totdat ze, nu bijna een jaar geleden, op werd gegeven. Inmiddels maken Lotte en Wolin blootvoets en zonder problemen eindeloze ritten op de Veluwe en loopt het paard prima op elke soort ondergrond…

In 2006 kocht Lotte de 3 jarige Wolin. Het eerste half jaar liep Wolin op blote voeten. Ze had sterke hoeven waar niks mee aan de hand was. Na verloop van tijd liet Lotte Wolin’s voorhoeven beslaan door haar eigen vertrouwde hoefsmid. Ze dacht, net als heel veel andere paardeneigenaars, hier goed aan te doen omdat het paard soms wat gevoelig liep op steentjes.

2007 – Blessure collateraal banden
In oktober 2007 kreeg Wolin een blessure van de collateraal banden in beide voorhoeven. Lotte en Wolin kwamen in de malle molen van kliniekbezoeken terecht: Echo’s, dure corticosteroiden  injecties, boxrust, enzovoort. De dierenarts constateerde dat Wolin’s hoeven ook erg warm waren. Ze stond op een maat 1 voorijzer, met zijlippen. Lotte vertrouwde blindelings op haar hoefsmid. Als leek stond ze er niet bij stil dat maat 1 hoefijzers wel erg klein is voor een paard met een stokmaat van 1.71m!

De smid van de kliniek besloeg het paard opnieuw. De hielen moesten omhoog, haar hoeven waren te plat en dit zou de oorzaak zijn geweest van haar blessure.

Intussen las Lotte veel boeken en websites over hoefbeslag. Ze wilde er alles van weten om haar paard zo goed mogelijk te kunnen helpen. De specialisten hadden Lotte er van overtuigd dat Wolin ijzers nodig had en er bleek een groot verschil te zitten in de verschillende soorten beslag en de kwaliteit van het werk dat de hoefsmeden leverden.

Wolin kreeg het stempel ‘probleemvoeten’ met rechtsvoor een graasvoetje en links een wat steilere hoef, en een ‘dunne zool’. Wolin werd steeds moeilijker om te beslaan. Ze begon te steigeren en terug naar de stal te willen tijdens de beslagbeurt.

2008 – Ondergeschoven verzenen
Zomer 2008 was Wolin weer kreupel. De dierenarts haalde het ijzer eraf en constateerde dat de verzenen omgekruld lagen onder het ijzer. Dit drukte als een likdoorn in haar zool, met een flinke kneuzing als gevolg en hoeflederhuidontsteking. De lange, omgekrulde verzenen werden weggesneden, en met een gipsverband om haar voet galoppeerde ze de wei weer in…

De verschillende hoefsmeden die Wolin besloegen wilden haar platvoeten steiler zetten, maar steeds met ondergeschoven verzenen als gevolg. De zoveelste nieuwe smid kwam en kreeg Wolin weer aan het lopen met een liploos ijzer, met een mega opzet. Dit beslag leek op Nike Air Max schoenen. Helaas… na 5 weken op die ijzers kon Wolin haar hoeven niet meer goed afwikkelen en begon ze te struikelen.

2010 – Blessure collateraal banden
In 2010 blesseerde Wolin opnieuw haar collateraal banden. Dit keer kreeg ze dure IRAP behandelingen. Ook zei de kliniek dat Wolin’s voetassen niet goed waren en stelden ze speciaal beslag met Hoofpads en siliconen voor, eerst met een teenlip, daarna met zijlippen. Het idee was dat de hoofpad de verzenen uit elkaar zou duwen. Het werd moeilijk om Lotte te overtuigen, maar welke keus had ze om haar paard op de been te houden? De teen werd recht afgevijld, vierkante voeten had ze, zodat ze ‘goed zou afrollen’.

Elke 6 weken werd dit beslag opnieuw aangebracht en hoe men Wolin ook bekapte of besloeg de vorm van de hoef veranderde totaal niet!

Na elk beslagbeurt was ze gevoelig op het harde. Ze liep nooit helemaal lekker. Misschien toch maar weer een echo maken? Weer een IRAP behandeling? De echo was goed, Wolin was hersteld, dit was te zien. Misschien nog een röntgenfoto? Wolin zag er op de röntgenfoto naar hun maatstaven prima uit! De dierenartsen gooiden het regelmatig op hoeflederhuid ontsteking, dan kreeg Wolin weer een pakket ‘Bute’ of Metacam mee naar huis en liep ze weer.

2012 – Zenuwsnede of inslapen?
In mei 2012 trapte Wolin haar ijzer met ‘Hoofpad’ en siliconen en liep ze op drie benen…  Met spoed werd Wolin naar de kliniek gereden waar ze ontstekingsremmers en pijnstilling kreeg en haar voet in een hoefzak ging. De diagnose was wederom hoeflederhuidontsteking, en ook weer problemen met de collaterale banden door het aftrappen van het hoefijzer: Dezelfde blessure voor de 3^e keer op rij!

Wolin’s uitgesproken en blije karakter begon langzaamaan te veranderen. Ze begon meer in zichzelf gekeerd te raken. De vele uren in de stal en de pijn in haar voeten begonnen hun tol te eisen. Alleen op een hoge dosis Metacam liep ze goed.

De dierenarts gooide de handdoek in de ring en opperde een zenuwsnede of inslapen. Iets wat je gewoon niet hoopt te horen of over hoeft te beslissen!

Op zoek naar andere opties
Voor een second opinion ging Lotte naar een holistisch arts die aanraadde Wolin op weiderust te zetten om gewoon een poos lekker paard te zijn. Wolin ging naar een heerlijke plek op de Veluwe. Op de zandgrond zou ze haar ijzers minder snel verliezen dan op klei. Want Wolin zou nooit meer zonder ijzers kunnen, toch?

Lotte begon te speuren op internet en vond daar verhalen over paarden die wel zonder hoefijzers door het leven konden. Ze ontmoette iemand op een forum die een paard had met dezelfde blessure als Wolin. Dit paard was volledig hersteld door de ijzers te verwijderen en de hoeven te bekappen op een natuurlijke manier.

Lotte zocht contact met een ‘anatomisch’ bekapper. Hij werkt al jaren niet meer met hoefijzers en rehabiliteert paarden van ijzers naar blootsvoets. Deze smid / bekapper kwam heel laconiek over op Lotte. Hij zei gewoon: “Dat komt wel goed hoor”. Hij haalde de ijzers eraf en deed verder niet veel meer dan de hoef afronden. Lotte vroeg: ‘Zal ik haar Metacam geven als ze rot loopt?’ Hij riep heel hard ‘ABSOLUUT NIET!

Lotte sliep de eerste week niet. Ze was doodsbang dat ze de volgende ochtend zou zien dat er iets vreselijks aan de hand zou zijn met Wolin. Maar ze moest dit doorzetten.. Wolin’s doodvonnis had ze al in haar broekzak zitten. ‘Erger kon het niet worden’, zei ze tegen zichzelf.

Op weg naar gezonde hoeven
Wolin is vanaf dag 1 dag en nacht buiten gebleven. Ze bleef in beweging door van de wei naar de waterbak bij de stallen te lopen. De doorbloeding kwam op gang en de inwendige structuren begonnen te genezen.

Na drie weken was Wolin rad in draf in de wei. De eerste keer dat Lotte haar zag draven kon ze haar ogen niet geloven! Het drafje werd een galopje en Wolin scheurde het weiland door!

Wolin loopt sinds 7 september 2012 op blote voeten. De vorm van haar voeten is enorm veranderd. De hoeven hadden om te beginnen lange tenen, een samengeknepen hiel en hoefballen, een dunne straal en een platte zool. De haarlijn van de kroonrand was gespannen en omhooggeduwd.

De straal heeft zich geopend, de toon heeft zichzelf ingekort op de harde ondergrond van het pleintje bij de stallen. Met het uitgroeien van de flare is de zool holler geworden. De verzenen zijn uit hun ondergeschoven positie gekomen en de hele hoef is beter in balans. De kroonrand is ontspannen.

Lotte had nog nooit zo naar de hoeven van haar paard gekeken. Nooit had ze de spanning op de kroonrand opgemerkt of hadden al de experts die naar Wolin hadden gekeken hier ooit iets over gezegd. Door zich te verdiepen in de anatomie van de hoef ziet en begrijpt ze nu veel meer!

Wolin’s lichaamshouding is sterk verbeterd. Ze staat niet langer onderstandig (een teken van hielpijn) maar heeft de benen nu netjes recht onder de boeg.

Lotte zegt: “Wat mij sterk duidelijk is geworden, na jaren tobben; kliniek in, kliniek uit, de één na de andere ‘supersmid’, altijd nét niet lekker lopen op het harde, het een na het andere beslag wat dé oplossing zou moeten zijn, met zooltjes en siliconen, etc.. is dat we eigenlijk helemaal niet zoveel weten als dat we denken; we denken de hoef te kunnen fixen met ijzers en alles wat hier nog bij komt, we denken de hoef te kunnen genezen met chemische pijn –en ontstekingsmiddelen, en proberen we ons paard ‘bruikbaar’ te houden. De essentie is dat we moeten kijken hoe het ‘oorspronkelijk was, de basis, en hier naartoe terug moeten, dáár ligt te oplossing! We weten het niet beter als de natuur, de natuur weet zelf heel goed wat balans is en wat niet.”

In het begin gebruikte Lotte tijdens buitenritten Equine Fushion hoefschoenen. Ze verwacht ze niet langer nodig te hebben. Wolin is op weg om een echte gravelcruncher te worden, iets wat Lotte nooit hadden durven dromen… Samen maken ze nu bosritten over de Veluwe en genieten ze van de natuur.

Meer lezen:
Ondergeschoven hielen / verzenen